Σταμάτησε η απεργία πείνας στο στρατόπεδο ”φιλοξενίας” προσφύγων στη Ριτσώνα. Αν και οι απεργοί πείνας δέχθηκαν πιέσεις από διάφορες πλευρές, στην απόφασή τους μέτρησε η γνώμη των δικών τους ανθρώπων μέσα στο στρατόπεδο. Παιδιά επίσης είχαν αρχίσει να μην τρώνε σε ένδειξη συμπαράστασης.
Ένα συναίσθημα που επικρατεί στο στρατόπεδο είναι του εγκλωβισμένου που αρχίζει να συνειδητοποιεί την κατάστασή του και δεν θέλει να συμβιβαστεί κατά κανένα τρόπο. Η απεργία πείνας είναι το έσχατο όπλο της απελπισίας, είναι τραγική χειρονομία και δεν την ευχόμαστε για κανένα. Σεβόμαστε όμως και στηρίζουμε εκείνους που την αποφασίζουν.
Οι μορφές αγώνα όμως μπορούν να λάβουν διαφορετικές ριζοσπαστικές μορφές. Κατά την άποψή μας πρέπει να υπάρξει ένας συντονισμός δράσεων που θα συνδέει τους έγκλειστους με τους αλληλέγγυους σε μια βάση που θα σέβεται απολύτως τις επιθυμίες των προσφύγων. Ο βασικός τους στόχος είναι να φύγουν από εδώ, να ανοίξουν τα σύνορα και να προχωρήσουν βορειότερα. Οφείλουμε λοιπόν εργαστούμε για τη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος που θα απαιτεί και θα πιέζει με κάθε τρόπο προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό ζητάνε οι ίδιοι και η αλληλεγγύη πρέπει να οργανωθεί κυρίως πάνω σε αυτή τη βάση. Παράλληλα θα συνεχίσουμε να απαιτούμε, τουλάχιστον, την διαβίωση αυτών των ανθρώπων σε συνθήκες που δεν θα υποτιμούν την αξιοπρέπεια τους. Οι φωνές που τους πιέζουν να αποδεχτούν αγόγγυστα τη μοίρα τους, επιβιώνοντας μέσα στην εξαθλίωση των στρατοπέδων και τη στρατιωτική/πολιτική πειθάρχηση που προσπαθούν να τους επιβάλλουν, είναι αλληλέγγυες στις κυβερνητικές πολιτικές και τις μπίζνες που στήνονται στις πλάτες των προσφύγων όχι όμως στους ίδιους τους πρόσφυγες.
Ουλαλούμ